Şimdi bu parmaklıklar arkasında hissedebileceğim son duygu mutluluktur herhalde. Kendimi bu kadar kötü hissettiğim başka bir zaman dilimi olmamıştı hayatım boyunca. Bu kadar kapana kısılmamıştım hiçbir zaman. Yalnız kalmak aklıma getirebileceğim son şeydi. Her zaman yanımda birileri mutlaka olurdu. Konuşabileceğim, sorunlarımı paylaşabileceğim, sevişebileceğim, kavga edebileceğim. Ama mutlaka biri ya da birileri. Vicdan azaplarım da her zaman gelip geçici olurdu. Asla beni, şu an olduğu gibi esir almazdı, altına alıp çiğnemezdi.
Albert bir yalancıdır!
Hiç mutlu değilim çünkü. Sevgilim beni terk etti, haklıydı da. Ona kötü davranmaya, onu umursamamaya, yok saymaya başlamıştım. Ona karşı hissettiğim bütün iyi, güzel duygularımı öldürmek için kendimle savaşmıştım. Sanırım başarmıştım da. Bunları yaparken tek istediğim mutlu bir şekilde yaşamak ve bu şekilde ölmekti. Hapse tıkıldığımdan bu yana ziyaretime hiç gelmedi. Onu ciddiye almamamın bir sonucuydu bu, biliyorum. Yine de gelmesini isterdim ziyaretime, görmek isterdim, belki dokunmak bir kez daha. Ama olmuyor işte. Sadece o mu, mutlu olmak adına kırdığım bütün arkadaşlarım kaybolup gitti hayatımdan. Sigara külü gibi, püff!!, yok oldular. Konuşamıyorum dört duvar arasında kimseyle, zaten bu öyküyü okumanızın nedeni de budur. Bari sizinle paylaşayım bu suç öyküsünü ve nedenlerini.
Aslında yalnız kalmak o kadar kötü olmayabilirdi. Bu vicdan azabı dokunduğum her yerden fışkırmasaydı eğer. Neden yaptım, nasıl yaptım, o an ne hissettim tam olarak bilemiyorum. Ama mutlu olmak fikri sarıp sarmalamıştı beni. Tetiği çektiğim an mutluluk sanki ani beliren bir güneş ışığı gibi kuşatacaktı beni. Olmadı. Birden namludan gelen o sağır edici ve kurşunun bir bedene saplanırken çıkarttığı korku verici ve koltuk değneklerini yere düşerken ortama saldığı mide bulandırıcı sesler beni karanlık bir kuyunun dibine doğru itti. Yapmamalıydım biliyorum, şimdi olsa yapmazdım da. Ama o an için o kadar doğru bir hareket gelmişti ki bana yapmasam olmazdı.
Neler oldu o gün ve o günden önce?
Yıllar önce yabancı bir şehirde dolaşırken tanışmıştık onunla. Uzun süreli de bir dostluğumuz olmuştu. Onu öldürmeseydim eğer ( bu ikinci cinayetimdi ve yargılanmadım bile) daha uzun yıllar sürecekti aramızdaki bu bağ. 1958 yılında bir bahar ayında bana elinde tuttuğu bir top kağıdı uzatıp, “bunları oku” demişti. Ben de soluk almadan bir gecede okumuştum yazdığı ne varsa. Defalarca okumuştum yazdıklarını. Bedenim gibi zihnimin de kontrolü elimden kaçıp gitmişti yüzüncü okumamda. Albert bana yapmam gerekenleri anlatmıştı. Yazdığı bu metin benim için bir yol haritasıydı adeta. Beni iyi tanırdı Albert, mutsuzluğumu en iyi o görürdü. Bu metinin yazılma amacı da buydu zaten; benim mutsuzluğum. Bir sene kadar görüşmedik Albert’le. Yani bu metni bana verdiği günden onun öldürdüğüm güne kadar.
Onunla ikinci görüşmemizden önce yapmak gerekenleri yapmıştım. Birkaç sokak ötede oturan koltuk değnekleriyle yürüyen, tek ayağı diğerinden kısa olan adamı hiçbir haklı gerekçem yokken öldürmüştüm. Aslında tekerlekli sandalyede olan birini aramıştım uzun süre ama maalesef yoktu çevremde böyle biri. Ben de gözüme ilk kurbanımı kestirmiştim. Onunla tanışmaya karar verdikten bir iki gün sonra kendimi evine davet ettirdim. Eve gireceğimiz zaman tabancamı kontrol ettim. İçeri girdiğimizde çok renkli bir karaktere sahip olduğunu hemen anlamıştım. Evi harika dekore edilmişti. Oturma odası bir renk cümbüşüydü adeta, perdeler, biblolar, tablolar, her şey uyum içindeydi. Bir an onun eşcinsel olabileceği geldi aklıma ama bu tür düşüncelerle kurbanıma bir insan gibi yaklaşabilirdim. O yüzden düşüncelerimi yarım bırakıp, mutfak kapısından görünen kurbanıma doğru tek bir adım attım. Silahı doğrulttum ve bana bakmasına bile fırsat vermeden iki el ateş ettim. Tam anda işte kuyuya düşüşüm başladı. Aklımda ne para vardı o anda ne de mutluluk. Sadece oradan çıkıp gitmeyi düşünüyordum. Silahı bırakmayı akıl edemedim, oysa Albert bunu yapmamı özellikle belirtmişti. Kapı arkamdan kapanırken beynimde hiçbir şey yoktu, sadece Albert’e duyduğum nefret.
Ne yapacağımı şaşırmıştım. Hemen bir karakola gidip teslim olmam gerektiğini biliyordum elbet ama yapmadım. Aralık ayıydı. Kar yağmaktaydı. Yeni yıla birkaç gün vardı. Albert’i aradım, buluşmamız gerektiğini söyledim. Albert küçük bir kasabadaydı o gün. Bana 1 hafta sonra döneceğini o zaman görüşebileceğimi söyledi. O kadar vaktim yoktu. Hemen bulunduğu küçük kasabaya gitmek için yola çıkmaya karar verdim. Albert beni orda karşılayacaktı. Uzun bir tren yolculuğundan sonra oraya varmıştım. Bu arada onun içimde kendim için de birer tren bileti almıştım. Trenler dönerken yolda işini bitirecektim. Planım buydu ama olmadı. Oraya vardığımda Albert kendini tanıyan insanlarla meşguldü. O yüzden beni bir arkadaşı karşıladı. Birlikte kaldıkları küçük otele gittik. Albert beni yüzünde mutlu bir gülümsemeyle karşıladı. Yüzündeki bu tomurcuk aslında onun sonunu hazırlamıştı. O an onu öldürmek konusunda en ufak bir tereddüdüm kalmamıştı.
O geceyi otelde geçirdik. Onu burada öldüremeyeceğim kesindi. O yüzden geri dönüş yoluna çıkana kadar beklemem şarttı. 4 Ocak dönüş tarihimizdi. O güne kadar sabretmeliydim. Öyle de yaptım. Dönüş tarihi gelene kadar sohbetlerimizi olabildiğince kısa tuttum, onu korkutacak bir taşkınlık yapabilirdim. Aslında yaptım da ama Albert bunu yorgunluğuma ve mutsuzluğuma verdi sanırım.
Bir gün öğle yemeği sırasında bana verdiği metni okuyup okumadığımı sorduğunda beynimden vurulmuşa döndüm, ona saldırmamak için kendimi zor tuttum önce elimdeki bardağı kırdım, sonra da kalkıp yemek odasından dışarı çıktım. Bir sigara yakıp kendimi toplamaya çalışırken Albert yanıma geldi, sırtıma dostça dokundu, beni anladığını, elinden gelen her şeyi yapmak istediğini söyledi. Yapacağı bir şey olmadığını söyledim, hem özür diledim hem de teşekkür ettim. Dünya üzerinde en nefret ettiğim varlıktan özür dilemiştim, ama asıl özür dilemesi gereken oydu. İntikam garip bir şekilde zihnimi ele geçirmişti ve 4 Ocak benim için bir milat olacaktı.
4 Ocak geldiğinde gidiş hazırlıkları hızlandı ama bu telaş içinde benim heyecanı belli olmuyordu, bu da benim için müthiş bir kamuflajdı. Kimse benim heyecanımı yolculuk heyecanından ayrı tutmuyordu. Ben de bunu kullandım, en iyi biçimde. Hazırlıklara yardım ettim, ara sıra sohbetlere katıldım, kahvaltıda elimden geldiğince neşeli görünmeye çalıştım ama son anda benim geç öğrendiğim bir durum canımı fena halde sıktı. Yolculuk bir arabayla yapılacaktı; Facel Vega marka bir araçla. Benim planıma göreyse biz trenle gidecektik tren biletlerinden biri benim cebimde öteki ise Albert’teydi. Ama unutkanlıktan olsa gerek ya da benden şüphelendiği için Albert otomobil yolculuğu yapacağımızı bana söyleme gereği duymamıştı ve öğrendiğimde ise planım alt üst olmuştu bile.
Araç çalıştığında Albert ile ben arkada oturuyorduk, Albert’in yayıncı arkadaşıysa şoförün yanındaydı. Bunu lehime kullanabilirdim. Aklımdan bin bir türlü cinayet planı geçiyordu ama hiç biri uygulanacak gibi değildi. Şartlar Albert’i öldürmemi engellemek için el ele vermişlerdi adeta. Onu bıçaklamam mümkün değildi, arabayı durdurup bir köşede öldürebilirdim ama ya diğer ikisini de öldürmek zorunda kalırdım o zaman, ya da planım toptan başarısız olurdu. Albert’i arabadan itebilirdim ama bu da garanti bir ölüm olmazdı. Bu düşüncelerden kurtulmak ve daha sakin düşünebilmek için kendimi yolun akışkanlığına verdim. Yol çizgilerini yutan aracın çıkardığı sesleri dinleyerek daha akıllıca bir yol olarak Albert’i yolculuk sonunda öldürmeye karar verdim.
Tam bu kararı aldığımda büyük bir gürültüyle önce yol çizgileri sonra da içinde bulunduğumuz araç alt üst oldu. Büyük bir kaza ve beklenmedik ölümler. Şoför ve yayımcı önde oturmalarının şanssızlığıyla anında can verdiler. Albert’in şanssızlığı ise bu yolculukta yanında oturan kişinin ben olmamdı. Kaza olduğunda Albert hafif bir baygınlık geçirmişti ve şans eseri ben sapasağlamdım. Albert’in bu baygınlığından istifade ederek ilk yardım çantasıyla kafasına sertçe vurdum. Bütün hıncımı bu vuruşta toplamıştım. Albert de orada sonsuzluğa doğru akarken benim vicdanımda en ufak bir rahatlama olmamıştı. Kendimi yine mutsuz hissediyordum. İçimden geçen tek düşünce “keşke Albert sağ olsaydı” oldu. Çünkü sağ olsaydı onu bir kez daha öldürebilirdim.
Şimdi bu kapalı kutunun içinde, parmaklıklarla gölgelenen yüzümü insanlardan saklayarak düşünüyorum. İçeride oluşumun nedeni sakat bir adamı öldürmek. Diğer cinayetimdense yargılanmadım bile. İlk cinayetim için beni suçlayabilirsiniz ama Albert’i öldürmem konusunda asla çünkü;
Albert bir yalancıdır!
0 Fikir:
Yorum Gönder